Ik ben zelf niet echt een museumganger te noemen. Een hele dag binnen zitten en naar kunst of scherven kijken is niets voor mij. Het was dus een grote verrassing om een museum als een hoogtepunt in mijn Sri Lanka trip te moeten bestempelen…
Op 26 december 2004 werden verschillende landen aan de Indische Oceaan getroffen door een zware tsunami. In Sri Lanka alleen vielen er al meer dan 35.000 doden en zijn er meer dan 10.000 mensen vermist gebleven. Het valt dan ook niet te verwonderen dat er aan deze gebeurtenis een museum gewijd is.
Eerlijk gezegd verwachtte ik bij het Tsunami Museum een modern gebouw, professioneel uitgebaat, met bewerkte foto’s op schermen en cleane teksten met uitleg over wat er die dag gebeurde. Ik was dan ook verbaasd te zien dat het museum maar een klein huisje is. Het wordt ook helemaal niet uitgebaat door de overheid, maar door een vrouw die zelf verschillende familieleden verloor die 26e december. Ze besliste een museumpje op te richten in haar eigen huisje. Niks modern gebouw, hallo twee kleine huisjes met een golfplaten dak.
Professionele foto’s dan, en die mooi geprinte teksten? Nope. Veel van het fotomateriaal werd verzameld door gevonden filmrolletjes af te drukken. Veel mensen trokken immers naar het strand toen de zee zich plots terugtrok. Vissen lagen te spartelen op het droge, de zee was ver weg: het trekt mensen naar het strand om te zien wat er juist gaande is.
Toen ze even later de eerste van 3 vloedgolven zagen aankomen, liepen velen snel landinwaarts. Jammer genoeg waren velen van hen te laat en te traag voor het wassende water. De golven moeten een enorme kracht hebben gehad. Ze leidden ook tot de grootste treinramp ooit, toen er 1700 mensen omkwamen in een trein die door de vloedgolf ontspoorde.
Om één of andere reden hebben een deel mensen toch foto’s genomen terwijl ze vluchtten. Een heel deel van deze foto’s is gevonden op filmpjes die de dagen na de tsunami aanspoelden op het strand. De foto’s zijn aangevuld met handgeschreven teksten in Singalees en Engels en geven de wanhoop weer van de mensen die de tsunami overleefden. Een moeder beschrijft zo in gebrekkig Engels hoe ze probeerde zichzelf en haar kind vast te houden. Haar kindje werd uit haar armen gesleurd door het water, ze kon het gewoon niet tegenhouden. Het was één van de zovelen vermisten…
Het gammele gebouwtje, met zoveel persoonlijke, pakkende verhalen heeft me toen enorm aangegrepen. Zeker en vast een must do voor wie naar Sri Lanka gaat, maar neem zeker een zakdoek mee.
Efkes weg 
Eén opmerking over 'Tsunami Fotomuseum'