Een koude ochtend in Sarkimukka, Zweeds Lapland. Mijn pa en ik waren al vroeg uit de veren in de Pinetree lodge, want om half 9 moesten we klaar zitten om onze gids te ontmoeten voor onze driedaagse sledentocht met huskies. Het was voor ons dé reden om de Last Trapper reis van Xplore the North te boeken.
Heel eerlijk? Ik was heel benieuwd. Honden: oké, sledes: ok, maar die dieren gaan wel supersnel. En is dat niet onstabiel? En vooral: we gaan ’s nachts in wildernishutten slapen, dus het verwachte comfort is 0,0, maar de verwachte vermoeidheidsgraad heel hoog.
Gelukkig viel de groep al mee: mijn pa en ik, en 2 Nederlandse koppels. De leeftijden varieerden van 26 tot half de 70, en het enthousiasme was hoog. Erik, onze gids, en ook een Hollander, legde ons tijdens het ontbijt uit wat we allemaal moesten meenemen. Dat bleek al niet zo heel veel te zijn: je doet immers elke dag je thermisch ondergoed, wollen vestje en dikke broek en jas aan. We hadden nog even tijd om te pakken, en om 10u werden we verwacht aan de kennel.
Elk van ons kreeg daar een eigen span met 4 honden. De mijne waren Lilo en Pif vooraan, en achteraan Zumba en knuffelbeer Hero. De honden waren al ingespannen, dus we waren ready to go. En of de honden dat wisten! Wat een concert: ze huilden, sprongen en hadden er duidelijk zin in. ’t Werd al snel duidelijk dat de rem op de slede erg belangrijk is: sta je hier niet stevig genoeg op, dan gaan je honden er gewoon vandoor eens je het anker losmaakt.
In’t begin is het wel wat zoeken op de slede. Zeker wanneer je één bergafje met een bocht in kan doen zonder de rem te gebruiken, is het makkelijk wat overmoedig te worden. Wanneer ik vlak na die ene bocht dus een mooie bergaf zag, met een breed pad en een bocht beneden, dacht ik dus dat remmen ook hier niet nodig was. Resultaat: de honden liepen superhard, de slede ging nog harder, werd stuurloos omdat de touwen richting hondenspan doorhingen en voor ik het wist lag ik daar in de diepe sneeuw aan de kant. OEPS. Aangezien ik net achter de bocht gevallen was, zag mijn pa mij ook niet liggen. Toen hij met hoge snelheid aankwam, kon ook hij niet anders dan erbij te gaan liggen. Nog geen halve dag weg en de 2 Mariëns lagen al tegen de grond. Gelukkig zonder erg! Ook de andere valpartijen die nog volgden (gelukkig niet van ons 2, maar van de anderen in het team) waren zonder erg. Da’s het grote voordeel van de diepe losse sneeuw waarin je meestal terechtkomt 🙂
De eerste halve dag vloog dus snel voorbij. De middagpauze hielden we steeds in de diepe sneeuw, waar onze gids een vuurtje stookte om soep op te warmen en thee en koffie op te maken. Ook de honden kregen dan steeds even een tussendoortje. Na een tijdje begin je jouw eigen span wat te kennen: “mijn” smalle Pif was steeds wat trager en voorzichtiger met eten, waar Lilo dan maar al te graag van profiteerde. Tijdens onze eerste pauze kwamen we er wel achter dat we de rendiervellen om op te zitten vergeten waren. Koude konten dus! Gelukkig brachten de mensen van de lodge de vellen naar de eerste hut, waardoor we de dagen erna tenminste op een warm velletje konden zitten in plaats van in de sneeuw. Hoewel ik eerlijk moet zeggen: de lunchpauzes waren de momenten waarop ik het koud kreeg. Na een uurtje buiten zitten bij -15 à -20 ben je vrij bevroren. Gelukkig werd het op de slede snel weer warm!
Aangezien het ook snel donker werd, hebben we ook in het donker moeten rijden. En wauw, wat wordt Lapland dan een sprookje! Met onze hoofdlampjes op glinsterde de hele wereld en zag je maar een 10-tal meter ver. Erg betoverend wanneer je door een besneeuwd bos rijdt!
Rond een uur of 4 kwamen we dan aan in de eerste wildernishut. Er is even geen tijd om te rusten: de honden moeten eerst uitgespannen worden. We hebben het geluk dat het vuur in de hut al aangestoken is door vorige bezoekers, en moeten gewoon hout bijvullen. Ook water moeten we zelf uit een snelstromend en dus niet bevroren kreekje halen. Man, beste water ooit! Het hondeneten moeten we zelf bereiden en dus gingen ik en Herman aan de slag om enkele kilo’s worst te hakken. Hier kwam dan water bij om ze te laten ontdooien. Intussen had de rest van de groep de honden stro gegeven en vuur gestookt in de sauna. Het was dus stilaan tijd om aan ons eten te beginnen. Waar ik niet zo lekker kampeereten verwacht had, kregen we een superlekker vispannetje dat bereid was in het restaurant. Omnomnomnom! Na het eten konden we dan gaan afwassen, honden eten geven en de sauna ingaan. ’t is vrij hilarisch om gewoon op je blote voeten in je handdoek tot in de sauna te gaan bij -20, terwijl je normaal verschillende lagen kleding aantrekt wanneer je een voet buiten zet. Maar de warmte van de sauna is oh zo zalig! De eerste nacht werd dan ook moe maar voldaan aangevat.
De wekker ging al weer om 7u, en meteen werd er gewerkt. De honden moesten immers als eerste eten: zij moeten minstens een uurtje hebben om te verteren voor we vertrekken. Wanneer wij dan ontbeten hadden en de hut opgeruimd hadden, gingen we inspannen en weer door. Er stond immers een 45km op het programma. We hielden tussendoor weer een middagpauze in de sneeuw, en genoten tussendoor van enorm mooie zichten over sparrenbossen waar we een laagje mist zagen tussenhangen.
We reden ook een stukje over de bevroren rivier. Dat was één van de vreemdste stukken van de tocht: ik zie degene voor mij de helling afgaan en uit m’n zicht verdwijnen, waarop ik de gids hoor roepen “REMMEN! REMMEN!”. Bleek dat de eerste van de groep gevallen was, wel zonder erg. ’t Was bij mij wel eventjes vreemd om te weten wat je nu net moet doen: je ziet en hoort niemand meer, dus na een tijdje beslis je die steile helling toch maar af te gaan 😀 Gelukkig was de eerste toen al lang weer recht, en voel je je na een tijdje ook zekerder over je rem en bochtenwerk.
’s Avonds arriveerden we dan in de 2de hut, die zowaar nog luxueuzer was dan de eerste. Een “wildernishut” bij Xplore the North betekende bij ons dat je slaapt in bedden, lekker warm binnen kunt zitten aan een comfortabele eettafel en kan genieten van een sauna. Natuurlijk heb je wel geen elektriciteit en moet je wel zelf de handen uit de mouwen steken voor het vuur, eten en de verzorging van de honden.
Gelukkig merkten we bij onze groep dat de taken snel verdeeld werden: iedereen hielp mee en deed de ene taak na de andere. Op onze laatste ochtend waren we zelfs met iedereen hout aan’t bijvullen in de hut en sauna, zodat we dan gewoon gezellig met iedereen de hondjes konden voeren. Na een uitgebreid ontbijt (inclusief tosti’s en koekjes), waren we klaar om te vertrekken voor onze laatste 30km.
En eerlijk gezegd: er was maar 1 moment teleurstellend aan de hele tocht. Toen we de laatste dag in de namiddag aan het rijden waren, ging ik er, net zoals enkele anderen, van uit dat het nog wel een ging duren voor we toekwamen. Groot was dus ook de verbazing toen we plots de kennel en de lodge zagen opdoemen door de bomen. Onze driedaagse zat erop. En wat was ze mooi! En vermoeiend! En bovenal een ervaring om nooit te vergeten.
Ben je wat sportief en hou je van een actievere vakantie? Dan is dit zeker wat voor jou.
EfkesWeg 