Vorig jaar was ik voor het eerst support team in de DW race. Deze 202 kilometer lange kayakwedstrijd gaat van het kleine Britse dorpje Devizes naar de Westminster Bridge in Londen, maar eindigde toen door het weer ongeveer halverwege in Dreadnought.
Dit jaar was het, na 3 mislukte pogingen, de 4de keer dat Stien de finish ging proberen te bereiken. Mijn pa, die 10 jaar geleden de race al eens uitvaarde, ging haar daarbij proberen te helpen. En ik mocht weer samen met 3 kompanen op roadtrip als support team. Het beloofde een topjaar te worden: papa en Stien waren goed getraind, het weer was geweldig en Julien ging hen deels begeleiden met de fiets waardoor Phil, Annemie en ik het minder druk hadden met stops en bevoorrading. Extra bonus: Phil kende de route ook zeer goed, waardoor we nog eens wat tijd konden winnen als support team. We waren dus vrij gerust dat we de aankomst als team gingen bereiken.
Aan de start was het weer een gezellige drukte: een heleboel Engelse en buitenlandse teams waren zich aan’t klaarmaken om één van de zwaarste kayakraces ter wereld aan te gaan. In de support briefing werden we gewaarschuwd dat we onze sporters hun drankverbruik goed moesten monitoren en dat we zelf ook zeker genoeg moesten drinken. Dat zonnige Britse weer, weet je wel. Met 10 minuutjes vertraging ging onze boot dan van start om 9u11. Annemie zei toen “oei, vertrekken op 9/11, dat is niet goed”, wist zij toen veel dat ze profetische woorden sprak…
Op weg naar de eerste bevoorrading bij Pewsey Wharf konden we onze boot nog enkele keren zien op een brug. Ze waren in form en bleven goed op schema varen. Bij de tweede bevoorrading in Crofton lagen ze zelfs al wat voor op schema! Wij hadden intussen tijd om van het landschap te genieten en besloten ook even in het Crofton Pumping Station te gaan kijken aangezien we hier toch moesten passeren op de terugweg naar onze auto. Hier staat de oudste werkende balansmachine ter wereld in z’n originele gebouw : het hele pompstation wordt aangedreven door stoom én nog in werking gezet op bepaalde weekends. Supertof om daar eens te passeren, maar het is wel een beetje raar om daar met allerlei supplies voor de kayakers tussen de toeristen te staan :-).
Ons bezoekje aan het pompstation werd al wel snel onderbroken: Julle, onze fietser stond een paar kilometer verder vast met een platte band. En ondanks het feit dat we aan een pompstation waren, had niemand een fietspomp mee. Gelukkig waren er behulpzame wielertoeristen op pad en was de band al gemaakt tegen dat wij arriveerden met onze bezemwagen. De fiets werd snel achterop geladen en we zetten hem perfect getimed weer af aan de volgende bevoorrading. Schouderklopje voor onszelf!
De vaarders bleven er een stevig tempo op na houden en wij als volgteam cruisden dan ook met een mooi tempo door het Engelse platteland. Jammer genoeg kwamen we er in de late namiddag achter dat er ingebroken was in onze auto. Byebye cameralenzen, sleutels, rugzak met kledij en handtas. Een geluk bij een ongeluk: onze paspoorten zaten nog allemaal samen in het handschoenkastje van toen we de grens overgingen. Natuurlijk verloren we wel wat tijd met de auto eens volledig uit te laden op zoek naar ons gestolen gerief. Het feit dat ik in Newbury de auto ook niet terugvond op een parkeerterrein, zorgde er ook voor dat wij wat achterliepen op schema. Tel daar ook nog bij dat de race door kleine dorpjes passeert die helemaal niet voorzien zijn op honderden auto’s, met files en parkeerissues tot gevolg, en je snapt dat wij als volgploeg niet altijd supervoorbereid aan de tussenstops kwamen. Zeker niet als er tussendoor nog een vrouw klaagt dat ze de politie gaat bellen omdat we volgens haar het voetpad blokkeerden… Stress, stress, stress!
Gelukkig waren we na een tijdje ook eens goed op voorhand aan een stop. En wat voor één! We aten ons avondeten op grote houten bruggen over de rivier en genoten van de zonsondergang in gezelschap van een volgteam dat we al verschillende keren tegenkwamen. Onze vaarders lagen ook hier mooi op schema, het leven was mooi!
Natuurlijk kon dit niet al te lang duren: ik kreeg telefoon van onze fietser die hopeloos verloren gereden was. We hebben dan een dik half uur op hem gewacht, maar moesten door voor de vaarders hun volgende bevoorrading. Onze fietser wist intussen totaal niet waar hij was. Gelukkig belde hij na een tijdje de naam van een brug door. We besloten de vaarders te bevoorraden en dan terug te keren. Leve Google maps! Op weg naar de brug reden we door een private villawijk. Poepsjieke villa’s, waartussen we ineens 2 dames en een boot spotten. Zij hadden blijkbaar opgegeven en wachtten op hun volgwagen. Geen idee hoe ze met hun boot door de tuinen zijn geraakt, maar een grappige ontmoeting was het wel. Bij de brug bleek dat er twee bruggen waren met dezelfde naam. Onze fietser zat natuurlijk 2 km verderop… Nuja, eind goed al goed!
Door terug te rijden, verloren we natuurlijk wat tijd om naar de volgende bevoorradingspost te rijden. We beslisten dan ook om die over te slaan en naar de volgende lock te rijden. Flexibiliteit is nodig wanneer je aan zoiets meedoet 🙂 Jammer genoeg waren we niet alleen bij de tussenstops en heb ik heb hier geleerd dat stress, haastig zijn, een fiets achterop de auto en zaklampen aan in de auto (om te checken of we de volgende stop wel of niet gingen halen) een slechte combinatie zijn: bij het achteruit rijden ben ik tegen een andere auto gereden met ons fietsenrek. Gelukkig niet erg, gewoon een krasje. Maar toch: excuses aanbieden, je contactgegevens achterlaten,… ’t Was wederom een tussenstop met extra animo.Intussen kregen onze vaarders stilaan kou en was het tijd voor kledijwissels. Ze hadden enkele stops ervoor al wel een vestje gekregen, maar nu zaten ze één voor één bibberend in hun boot. Niet ideaal dus. Gelukkig kregen ze dat dipje om de beurten, en hadden we warme kleren mee om hen in te steken. Ook een warm theetje was meer dan welkom! Dat veilig tot bij de vaarders krijgen was soms wel een avontuur. Ik stond zo eens klaar met eten en thee in m’n handen, toen ik uit de weg stapte voor een andere boot die toekwam. In het donker had ik niet gezien dat er tussen de oever en het ponton een spleet zat, en hoppa: daar zat ik dan, met 1 been in het water en vast tussen het ponton en de betonnen oever. Gelukkig dat we EHBO gerief meehadden: ik hield er een gekneusde vinger en een fameuze blauwe plek & schaafwonde op m’n bovenbeen aan over. En om het mopje compleet te maken had ik dit natuurlijk voor aan de bevoorradingsplaats die het verste van de parkeerplek lag: 1,5 km wandelen met een kletsnatte wandelschoen is niet ideaal 😀
De nacht vorderde intussen vlot. Je begint de vermoeidheid te merken, maar hebt tegelijk enorm veel energie door de race en adrenaline. ’t Feit dat “onze” boot bij de 7 eersten was die steeds arriveerden, maakte het ook een pak makkelijker om te bevoorraden. We moesten nergens naar parkeerplaats zoeken omdat we steeds bij de eersten waren en hadden steeds een babbeltje met de vrijwilligers van de race die uitlegden hoe de boten best overgedragen werden aan “hun” overdracht.
Vooral de laatste tussenstop in Teddington was fijn: daar moesten we in het donker op een eilandje geraken met al ons gerief. Gelukkig kende Phil de kayakclub daar en konden we met een vlotje de oversteek maken. Supergrappig eigenlijk om zoiets midden in de nacht te doen. Eens de vaarders daar gepasseerd waren, konden wij naar Londen trekken.
Eens we daar geparkeerd waren en de auto opgeruimd was, kon het genieten voor ons beginnen. Rond 6u30 over South Bank wandelen is de max; er is geen kat, het licht is supermooi en er is een kalmte die ik niet met Londen associeerde. Eens we op de Westminster Bridge waren, was het wachten op de eerste boten. Wat een ontlading als die teams één voor één toekomen! Duidelijk kapot, maar o zo fier! Het laatste stuk was ook niet simpel: de golven op de Thames zijn hoog en de vaarders zijn al meer dan 20u bezig. We zagen ook nog een boot omkantelen vlak voor papa en Stien, dus we waren heel erg opgelucht toen ze heelhuids toekwamen! Na het omkleden en een ontbijtje kon het uitwisselen van verhalen dan beginnen. Fun fact: onze vaarders hebben van al onze miserie enkel gemerkt dat de fietser verdwenen was. Laat die Oscars maar komen 😉
De Devizes to Westminster race gaat elk jaar door in het Paasweekend en is een stevige kayakrace. Ook dit jaar gaven er weer heel wat boten op en is er in de vierdaagse race jammer genoeg een vaarder om het leven gekomen. Toch is het een geweldig fijn event: de sfeer, de behulpzaamheid, de positiviteit,… Bij deze dan ook een hele hele hele dikke merci aan de organisatie, de vrijwilligers en, last but not least: het geweldige team waar ik deel van mocht uitmaken! ‘k Ben een week later nog aan het nagenieten. Als er volgend jaar iemand een volgteam zoekt: laat maar weten 😉
** Special thanks to Phil for the pictures & this awesome YouTube video**
EfkesWeg 