Als je Patagonië bezoekt, mag een bezoekje aan het Torres del Paine park in Chili absoluut niet ontbreken in je planning. Je kan hier verschillende trekkings doen: de O (helemaal rond het park), de Q (de O met een extra dagtocht) en de W, waarbij je het onderste deel van de O trek doet. Wij deden de laatste, die trouwens ook de populairste trekking van het park is.
Tijdens je trek kan je zelf je tent meenemen, reeds opgezette tenten huren of in refugio’s gaan slapen. Ook voor het eten heb je de keuze: zelf alles meenemen en koken, of alles in de refugio’s krijgen. Wij kregen van Joker de all in optie: we kregen refugio’s en 1x een tent, inclusief ontbijt en avondeten in de refugio. Voor ’s middags voorzagen ze in de refugio’s steeds een lunchpakket waar méér dan genoeg eten in zat voor een hele dag. Aangezien ik nog nooit een meerdaagse trekking gedaan had, was ik wel blij met deze optie. ’t Wordt een pak minder zwaar zonder het meesleuren van een tent en eten voor verschillende dagen. En dat was wel oké 😉
Dag 1: van Paine Grande naar Grey
De W kan je van Oost naar West of omgekeerd hiken. Wij gingen van West naar Oost. Op dag één namen we de catamaran naar de Refugio Paine Grande. Op de catamaran heb je heel wat afleiding: je krijgt meteen een enorm mooi zicht op de rotsformaties van het park en op hoe groot het wel niet is. Daarnaast zat onze boot nogal vol en was de uitrusting van sommige mensen ook vrij speciaal. Er werden bakken vol gerief aangesleurd en er stapten ook mensen in totaal géén hiking kledij aan boord. Raar, maar bon.
(foto: Kris Van den Abbeele)
Eens toegekomen aan de Paine Grande lunchten we eerst aan de picknick tafels voor we de 11 kilometer wandelden naar de Refugio Grey. Het weer was ook top: na een kilometer hiken hielden we al onze eerste tussenstop om onze truien uit te doen en onze broeken af te ritsen tot een short. Wandelen met de zon op je gezicht met uitzichten over meren en bergen en een gletsjer: het leven was simpel en mooi. Tot de moment dat we een stukje moesten afdalen door een rivierstroompje… Water, rotsen en nog wel wat helling terwijl je weet dat je de dag erna dezelfde weg weer omhoog moet doen: ’t was een minder stukje. Maar al bij al nog wel steeds spannend en vooral: MOOI! Omdat je richting de Grey gletsjer wandelt, kom je langs heel wat uitkijkpunten met zicht op de gletsjer. ’t Zicht verandert wel constant en blijft indrukwekkend. Eens we toegekomen waren in de refugio, was het tijd voor de dagelijkse cola. Normaal drink ik bijna geen frisdrank meer, maar na een wandeling smaakte dat toch wel!
Van in de Refugio Grey kan je nog eventjes doorwandelen (zonder rugzak) naar een zicht op de gletsjer en naar twee hangbruggen van 20 meter lang. We gingen met een deel van de groep de eerste hangbrug, zo’n 2 kilometer verder. Het zicht met die hangbrug en de gletsjer vergeet ik nooit, zo impressionant!
Na de fotoshoot aan de brug was het tijd om terug naar de refugio te gaan, even te douchen, cocktailtjes te drinken tijdens de happy hour en de voetjes onder tafel te schuiven voor een drie gangen menu. Après hiken is ook belangrijk 😉
Dag 2: van Grey naar Paine Grande
We wisten dat we op dag twee gewoon dezelfde weg terug moesten en dat dat goed te doen was. We gingen dus ’s ochtends nog even naar het uitkijkpunt over de gletsjer op zo’n kilometertje van de refugio.
De klim over de rotsen en door het stroompje waar ik door dag 1 wel wat schrik voor had, bleek véél beter mee te vallen dan verwacht. Gelukkig, want het weer was bewolkt. Op dezelfde uitkijkpunten zag de omgeving er toch wel wat anders uit. Ondanks het mindere weer, hadden we wel het geluk om condors te spotten. We zagen er enkele zitten op een berg, en enkele minuten later beslisten ze om over ons te vliegen. Zelf vind ik vogels nu niet de meest interessante beesten, maar daar werd ik echt stil van. Wat een beesten, zo impressionant!
In de namiddag en avond was het dan chill-tijd in de Paine Grande refugio. ’t Eten leek deze keer recht uit een schoolrefter te komen maar smaakte wel. Tijdens het eten zijn we ook even naar buiten gehold om foto’s te maken van de regenboog die plots verscheen. Condors en een regenboog: hoeveel chance kan een mens hebben op één dag??
Dag 3: Paine Grande naar Los Quernos
Dag 3 was voor ons de dag van het “middelste beentje van de W”: ofwel loop je rechtstreeks van de Paine Grande naar Los Quernos, ofwel sla je aan de Italiano camping af om een 5,5km heen & terug te lopen naar de het Brittanico uitkijkpunt. Onze groep was op voorhand in 2 verdeeld: enkelen gingen het niet doen en de rest “ging wel zien”.
We vertrokken nog bij stralend weer, maar al snel begon het te regenen. Onze regenjassen waren zelfs doorweekt op een bepaald punt. Gelukkig gingen we bij de Italiano camping wachten op de mensen die achter zaten, en gelukkig was er volgens ons bij elke camping wel een soort van cafetaria waar je gezellig binnen kan opwarmen en drogen… Niet bij de Italiano dus. En ik kan je vertellen dat een dik uur wachten onder een soort afdak terwijl je doorweekt bent en het koud begint te krijgen niet ideaal is. Lessen die je leert op zo’n moment: de binnenkant van een jas is moeilijk af te drogen, en zo’n dunne handdoek op je hoofd leggen is warmer dan geen handdoek op je hoofd. Gelukkig konden we om dat soort dingen blijven lachen.
Eens iedereen gearriveerd was, was het tijd om weer te wandelen om het warm te krijgen. Wanneer je naar de Brittanico hiket, kan je je rugzak achterlaten bij de Italiano camping. Da’s wel echt een aanrader, want op weg naar het eerste uitkijkpunt moet je een stuk op en over rotsen klimmen. ’t Uitzicht over de Frances gletsjer is wel mooi, maar ’t was wat te koud om er echt van te genieten. We gingen dus vrij snel door naar het Brittanico punt. Op weg daarheen moesten we een vlakte oversteken waar de typisch Patagonische wind serieus waaide. Eens toegekomen sneeuwde het en was het enorm mistig. Er was dus weinig te zien, maar de sfeer zat meer dan goed. Tijd dus voor de minst elegante, maar wel één van de meest sfeervolle groepsfoto’s ever.
Op weg naar de refugio begon het dan uit te klaren. De opklaring kwam net op tijd om ons een mooi uitzicht te geven over het meer waar de Los Quernos refugio aan ligt. De wind was wel niet gaan liggen, waardoor we ons konden vergapen aan het water dat meters de lucht werd ingeblazen.
Wanneer ik toen ’s avonds toekwam in de refugio, merkte ik wel dat ik fameus gewandeld had! Er zitten wat hoogtemeters in, het pad is niet altijd even goed en het weer was een extra uitdaging. Gelukkig dat we hier konden bekomen met wat cocktails & puzzels.
Dag 4: Los Quernos naar El Chileno
Op dag 4 voel je dat je al wat dagen gewandeld hebt. Ik was dus blij toen ik hoorde dat de wandeling van dag 4 vlak begon. Jammer genoeg bleek dit niet zo te zijn: ’t was meteen al wel wat op en af. De rest van wat ze ons vertelden in de refugio, namelijk dat de laatste klim pittig is, klopte dan weer wel.
Gelukkig zat het weer weer geweldig mee! We vertrokken al vrij vroeg ’s ochtends, zodat we de 12 kilometer tussen de 2 refugio’s al tegen de middag afgelegd hadden. In de namiddag deden we dan zonder onze bagage de 4,5km naar de Mirador Base las Torres bij zodat onze wandeldag 21km telde.
De wandeling naar de Torres is stevig. Je stijgt bijna 4,5 km constant. De eerste kilometers is gewoon lichtjes, goed te doen. De laatste kilometer stijg je aan 3% en moet je je weg zoeken over een rotsveld. Ik was KAPOT. Echt. In de laatste halve kilometer ofzo geraakte ik precies niet meer vooruit en deed alles pijn. ’t Was ook pokkedruk met mensen die naar beneden kwamen. Ook best wel grappig: we waren vertrokken in de refugio met mooi zonnig weer, dus wij liepen daar in tshirt en short, zonnebril op en onze jas gewoon rondgebonden. Iedereen die naar beneden kwam, had een volledige wintertenue aan. Eens we boven kwamen, snapten we waarom: het sneeuwde en het was koud en mistig. Je zag het meer, maar de Torres niet.
Byebye mooie view waarvoor je heel die klim doet. Byebye kans op hét zicht zien dat me overtuigde om de trekking te doen. Gelukkig ook hallo kerstliedjes zingen begin november (want hallo, het sneeuwt!) en hallo even rusten. En tijdens die welgekomen rustpauze, begon het zowaar op te klaren. Ja hoor, HALLO TORRES! Zo teleurgesteld als ik was toen ik daar boven kwam, zo blij ben ik er nu mee: de mist, sneeuw en uiteindelijke opklaringen zorgden er net voor dat de ervaring nog onvergetelijker werd dan ik me ooit kon voorstellen.
De terugweg naar beneden was ietsje minder leuk. Het was minder druk en minder zwaar dan de klim omhoog, maar de vermoeidheid zorgde ervoor dat ik mijn knie een paar keer serieus gestoten heb met wat wondjes tot gevolg. Op zich geen erg, buiten dat het iets minder praktisch was dat we net die avond in een tent sliepen. Elke keer zonder nadenken op je knieën gaan zitten was nogal pijnlijk 😉
Dag 5: El Chileno naar het Centro de Bienvenida
Op onze laatste dag moesten we gewoon de 9km naar het bezoekerscentrum wandelen om het park weer te verlaten. 9 kilometer vooral afdalen is niet meteen een uitdaging, dus beslisten we om de zonsopgang mee te pikken aan de Mirador Base las Torres. Je weet wel, die zware klim van de dag ervoor, maar dan nu in het donker, met koplampen. YOLO!
Toen we om half 4 vertrokken, leek het enorm te waaien. ’t Was ook vrij moeilijk in te schatten of het echt hard waait, of dat het gewoon hard lijkt te waaien omdat het donker is en je midden tussen de bomen zit. Wij beslisten, net als een deel anderen, om het er toch op te wagen. Toen wij na de hike weer in de refugio waren, is het pad wel afgesloten wegens de harde wind… Altijd goed blijven opletten is daar dus wel nodig!
Van weer gesproken: ook nu was het weer mistig tegen dat we boven kwamen. Alle ijsblokken op het meer waren ook ineens verschoven, waardoor het op 1 nacht tijd bevroren leek. Het vroor ook serieus. De zonsopgang op de Torres zelf hebben we door de mist niet gezien, maar de gloed op de andere rotsen was ook al meer dan de moeite. Dat opstaan om 3u ’s nachts om in de kou een hele klim te doen ben je zo vergeten wanneer je de oranje gloed op de rotsen ziet terwijl je een stukje Cote d’Or chocolade eet (eeuwige dank aan Jonneke, de groepsgenoot die de chocolade mee had).
Na het oppikken van onze rugzakken in de refugio was het wel echt zalig weer. Onze laatste wandeluurtjes in Torres del Paine waren zonnig, op’t gemak en vrij onwerkelijk. De trekking leek altijd een vrij groot deel van de reis, en het was heel raar om te beseffen dat het er al op zat.
Was dat nu eigenlijk plezant?
Objectief bekeken kan je nogal wat negatieve elementen zien in dit hele relaas: regen, sneeuw, mist, koude, een pijnlijke knie, vermoeiing,… En ja: al die dingen waren aanwezig, maar laat je daar niet door tegenhouden als je de W trek wil gaan doen. Als ik nu, twee maanden later, terugdenk aan Torres del Paine dan denk ik vooral aan de uitgestrektheid, de uitzichten die constant veranderen en de pauzes op immens mooie plekken. En aan dat gepensioneerde Australiër en z’n vrouw die we overal tegenkwamen, zelfs bij de zonsopgang. Tegen het einde van de trekking hadden we een soort van mopje: als iemand ons aansprak met “ola”, vulden wij aan met “lalala, c’est magnifique”, naar het liedje van TC Matic. De vermoeidheid zorgde ervoor dat we daar steeds strijk mee lagen, maar achteraf bekeken vatte dat Torres del Paine perfect samen. Als je ooit de kans hebt om erheen te gaan: zeker doen, want olalala, c’est vraiment magnifique!
EfkesWeg 